
Zyfflich-Groesbeek

Vrijdag 11 mei 2018, dag na Hemelvaart
William heeft in zijn jonge jaren regelmatig met zijn ouders gekampeerd in de streek waar we nu lopen. Hij kijkt vooral uit naar de Duivelsberg. Misschien nog wel meer naar het pannenkoekenrestaurant dat zich bovenaan de klim bevindt, dan de berg zelf. Vandaag staat deze Duivelsberg op het programma.
We hebben (op een paar koude voeten na) heerlijk in onze tentjes geslapen. Ondanks dat de afstanden die we lopen niet al te groot zijn, voelen we allemaal dat het alweer even geleden was dat we een stuk Pieterpad hebben gewandeld. Gelukkig liggen de etappes die dit weekend op het programma staan allemaal vlak bij de camping, zodat we uitgebreid van het ontbijt, en de koffie (of thee) kunnen genieten.
Toch proberen we op tijd te gaan lopen. De temperatuur is al een stukje hoger dan gisteren en zal in de loop van de dag oplopen naar zo’n 22 graden. Niets schokkends, behalve als je op het warmst van de dag de Duivelsberg moet beklimmen. Het is immers een redelijk steile klim die ook nog wel even doorloopt.
Gelukkig kunnen we vanaf Zyfflich eerst nog zo’n 2,5 kilometer vlak lopen voordat we aan de voet van de Duivelsberg staan. Onderweg daar naartoe lopen we langs een Duits “wacht U voor de hond” bord, nog leuk ook.
Onderaan de Duivelsberg drinken we eerst een slokje water. De temperatuur begint al lekker op te lopen. Gelukkig staat de Duivelsberg vol met bomen die de broodnodige schaduw leveren. De klim is inderdaad steil, en lang. We lopen ieder op ons eigen tempo naar boven. Beneden hadden we de bestellingen al aan William doorgegeven. Zijn tempo is doorgaans het hoogst en hij is dan ook daadwerkelijk als eerste boven.
Op het terras nemen we eerst plaats aan een tafeltje dat zich geheel in de zon bevindt, maar dat was voor een enkeling te warm, waarna we naar een tafeltje in de schaduw verkasten, wat dan vervolgens voor een enkeling toch ook weer te fris was. Doordat we al redelijk bezweet waren, koelde dat inderdaad behoorlijk af. Uiteraard dronken de heren een pils. De dames hielden het bij thee.
De route is prachtig. Misschien wel één van de mooiste stukken van het Pieterpad. Onderweg lopen we langs de Canadese erebegraafplaats. Rond Groesbeek is aan het eind van de tweede wereldoorlog stevig gevochten. We treffen ter hoogte van de begraafplaats een dappere jongedame die aan het oefenen is voor een (de?) pelgrimstocht. Ze vraagt ons of we een foto van haar willen maken omdat niemand uit haar vriendenkring haar gelooft dat ze aan het trainen is.
Na verloop van tijd lopen we Groesbeek binnen. William en Ruud hebben de dames een redelijk stuk achter zich gelaten, en passeren IJssalon Passione. Zij zien immers iets verderop een terras dat een grotere aantrekkingskracht op ze heeft. Even omkijkend zien ze de dames plaatsnemen op het terras van IJssalon Passione, en zelf strijken ze neer op het terras van Lunchroom de Kroon om zich tegoed te doen aan een heerlijke Erdinger Weissbier.
Nadat we de auto hebben opgehaald doen we nog wat boodschappen en keren terug naar de camping. Gerie heeft deze keer gekookt: Kip van de jager. Maar uiteraard wordt er vóórdat we gaan eten eerst nog lekker geborreld. Tijdens de borrel horen we ineens weer het mysterieuze geluid uit de schuur opklinken. William en Ruud gaan op onderzoek maar zodra ze de schuur naderen, wordt het stil. We zikn er inmiddels wel van overtuigd dat het geen spelende kinderen waren. We houden het op een uil, maar gezien hebben we hem (of haar) nog niet. Zou dat later dit weekend wel gaan gebeuren? Opnieuw een cliffhanger van jewelste.
De avond verloopt net als de vorige avond. Kaarten, theedrinken, borrelen en tegen half twaalf naar bed. De nacht belooft minder koud te zijn dan de vorige.
Recente reacties