Groesbeek-Milsbeek

Zaterdag 12 mei 2018

Wederom heerlijk in onze tentjes geslapen. Het belooft een warme dag te worden. We zitten dan ook al op tijd aan het ontbijt. Gelukkig staat er redelijk wat bos op het programma vandaag. Maar ook wat venijnige klimmetjes.

Na een uitgebreid ontbijt en de nodige koppen koffie (of thee) brengt Auko ons naar het startpunt, nadat we op ons eindpunt in Milsbeek een auto voor de terugweg hebben geparkeerd. Onderweg kijkt Ruud zijn ogen uit naar de ruim 20 glanzende Ferrari’s die voorbijrijden. Waarschijnlijk hebben ze een clubdag die opgesierd wordt met een toertocht. Prachtige bolides!

We starten in Groesbeek, waar al het nodige volk op de been is. Al vrij snel lopen we Groesbeek uit, het bos in.  De bomen zorgen voor schaduw en verkoeling. Als we het bos verlaten en langs de landerijen (met onder andere asperges) lopen, zien we een opengewerkt model van een glider in het land staan. Met deze (door andere vliegtuigen voortgesleepte) motorloze vliegtuigen (zweven zal je het amper hebben kunnen noemen) werden geallieerde troepen gedropt. Vóór Groesbeek hadden we al een Canadese erebegraafplaats getroffen, in Milsbeek is ook een begraafplaats met ruim 200 (overwegend Britse) soldaten die gesneuveld zijn.

De zon brandt er goed op los, en we zijn blij als we langs het prachtige Zevendal weer in de schaduw lopen. Minder blij zijn we als we de Kiekberg en later de St. Jansberg moeten beklimmen. Het is zwaar, maar toch nog wel te doen. De klim is iedere keer minder steil dan de Duivelsberg maar ook aanmerkelijk langer. Ieder op zijn/haar eigen tempo. Pas echt vervelend wordt het wanneer William merkt dat zijn knieën behoorlijk op gaan spelen tijdens de daling van de St. Jansberg. Later blijkt dat we hierdoor op zondag niet meer het stuk tussen Tolkamer en het veerpont naar Millingen aan de Rijn kunnen “dichtlopen”. Dat bewaren we tot het Pinksterweekend.

Na de afdaling van de St. Jansberg verandert het landschap als een donderslag bij heldere hemel. We lopen langs de rand van het bos over het pad naar de Zwarte Weg. Links bos, en bergen. Niet dat je daar eeuwige sneeuw op hoeft te verwachten maar steil zijn ze zeker! En rechts vlak cultuurlandschap. De spreekwoordelijke pannenkoek.

Aangekomen bij de Zwarte weg rijdt er een tiental klassieke Porsches voorbij. Ook zij hebben kennelijk een clubdag vandaag.

Aan de Zwarte Weg ligt, vrij snel als we het bos achter ons hebben gelaten, Eethuis De Diepen met een groot terras. We kiezen een plek achter het café zodat we minder geluid hoeven te horen van het langsrijdende verkeer. Terwijl we (heel kort) nadenken over wat we willen drinken, rijdt een aantal klassieke Saabs voor het café langs. Ook zij hebben mogelijk een clubdag met een toertocht. En Groesbeek en omgeving leent zich prima voor zo’n toertocht, zoveel is duidelijk.

William en Ruud bestellen een korenwolf, en Helene en Erna doen zich tegoed aan een heerlijke coupe vanille-ijs met aardbeien en slagroom. We genieten er van en overpeinzen hoe zo’n korenwolf nog niet eens zo heel lang geleden de bouw van een hele woonwijk heeft kunnen tegenhouden (een speurtocht op Google leerde dat het om een bedrijventerrein bij Heerlen ging), zonder er zelf ooit te zijn gesignaleerd.

Onderweg naar Milsbeek staat er nog zo’n mooie auto geparkeerd. Een Cobra. Een eigenbouw Barchetta Cobra om precies te zijn. In Milsbeek aangekomen wanen we ons in Troje. Er staat een groot houten paard in een tuin. We besluiten niet af te wachten om te kijken of er ’s nachts soldaten uitkruipen om Milsbeek in te nemen maar pakken de auto om naar Groesbeek te gaan om boodschappen voor de barbecue te gaan doen, waarna we terugkeren naar de camping.

De barbecue (op de Skottelbraai) smaakte geweldig lekker. Het is een heerlijke avond waardoor we de hele avond buiten kunnen zitten. Aan het eind van het potje klaverjassen begint het te schemeren en ineens horen we het mysterieuze geluid weer. En dan vertoont zich bovenop de boerenschuur de uil die dit geluid kennelijk al een aantal avonden achtereen had laten horen. Helene zoekt met behulp van haar smartphone naar uilengeluiden en komt tot de conclusie dat het waarschijnlijk om een steenuil gaat (bij nadere bestudering vind ik de roep meer op die van een bosuil lijken). De uil laat zich uitgebreid zien, maar het is te donker om hem op de foto te kunnen zetten. De volgende ochtend blijkt de uil zich ook nog wel bij daglicht te willen laten bewonderen maar op het moment dat ik mijn camera pak vliegt hij weg. Waarschijnlijk om een uiltje te knappen.

Volgende week een herkansing tijdens het Pinksterenweekend. Hoppa, als uitsmijter dus nog een cliffhanger!