Hoch Elten-Tolkamer

Na een rustige nacht (we hebben de broodbakmachine de vorige avond zijn lawaaiige werk al laten doen) zijn we redelijk op tijd uit de veren. De één na de ander druppelt de woonkamer binnen. We hebben het de vorige avond toch net wat minder laat gemaakt dan de avond daarvoor. En gisteravond hebben we voor het allereerst met elkaar geklaverjast. Helene had kort daarvoor haar verzet opgegeven en het geleerd, en ze vond het nog leuk ook! Wij ook.

We pakken vandaag de route weer op waar we Hemelvaartweekend waren geëindigd: in Hoch Elten. Duitsland dus. En volgens mij had niemand er aan gedacht een paspoort of id-kaart mee te nemen, maar grenscontroles zijn er toch al jaren niet meer en we laten ons er dan ook niet door weerhouden. Bovendien zie je in (Hoch) Elten toch al meer Nederlandse auto’s dan Duitse.

Maar voordat we naar Hoch Elten afreisden hadden we natuurlijk al een auto geparkeerd op het eindpunt. En dat was vandaag Tolkamer. Onderweg daar naartoe rijden we door Lobith. Een plaatsnaam die bij veel Nederlanders bekend staat als de plaats waar de Rijn ons land binnenkomt. Op de één of andere manier hebben we dat vroeger op school geleerd. En dan te bedenken dat de Rijn toch echt bij Spijk Nederland binnenkomt. Niet te verwarren met het Groningse Spijk overigens. Voor degene die twijfelt in welke Spijk hij is: de kerk in het Groningse Spijk heeft één toren, die in Gelderland twee.

Vanaf de parkeerplaats bij het pannenkoekenrestaurant in Hoch Elten dalen we via een redelijk steil pad af in de richting van Spijk. Vandaag moeten we veel over (dijk)wegen lopen waar ook gemotoriseerd verkeer overheen rijdt. Over het algemeen gebeurt dat heel netjes maar er zitten altijd wel een paar tokkies tussen die proberen de vouwen uit je broek te rijden.

Het is een stuk kouder dan gisteren. Een graad of vijf, maar het zonnetje doet zijn best door de dunne bewolking heen te breken. Eigenlijk is het fantastisch wandelweer. De dames moeten plassen en hopen dat in Spijk te kunnen doen. Maar helaas, het café waar Ruud en Erna jaren geleden nog wel iets hebben kunnen drinken is dicht en gaat voorlopig waarschijnlijk ook niet zo snel meer open. Het staat te koop. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik niet denk dat het storm zal lopen met aspirant kopers. Ik kan niet zeggen dat Spijk een erg bruisende uitstraling heeft. Erna besluit dat ze niet verder wil lopen zonder eerst te plassen en ze daalt de dijk af om daar onder de aandachtige blikken van de paar schaapachtig kijkende koeien te plassen. Het luchtte wel op.

Vanaf Spijk kan het boekje in de rugzak. De route loopt simpelweg over de Rijndijk naar de plek waar we in Tolkamer de auto hebben geparkeerd. Zo’n 200 meter voordat we bij de auto zijn, bevindt zich nog een restaurant waar we even wat gaan drinken en waar ook wat chiquer geplast kan worden dan onder aan de dijk. Het is het restaurant waar we jaren geleden Gerie (de moeder van Ruud) hebben moeten achterlaten met knieproblemen. Niet schrikken. We hebben haar uiteraard later met de auto weer gewoon opgehaald.

We halen de andere auto op in Hoch Elten en doen nog wat inkopen bij de Penny aldaar. Van het Hemelvaartweekend weten we nog dat daar een rood wijntje werd verkocht voor de prijs van €1,99, die warempel nog lekker smaakte ook. In de Penny vinden we inderdaad opnieuw een Australische rode wijn van Shiraz en Cabernet voor diezelfde prijs en we nemen opnieuw de gok. Deze keer nemen we ook gelijk wat mee voor thuis.

Rond drie uur zijn we alweer terug in ons huisje. We borrelen wat en maken ons klaar om vanavond uit eten te gaan. Nog ter gelegenheid van het 25 jarig huwelijksjubileum van William en Helene eerder dit jaar.