Boukoul-Melick

Gisteren zijn we neergestreken op Hoeve Twente. Twente? Ja, Twente. Kennelijk heeft degene die het ooit gebouwd heeft roots in Twente. We zitten echter wel degelijk in midden Limburg, Limbabwe. Helene en William waren ongeveer een uur voor ons al in het chaletje aangekomen. De zaterdagavond is vooral besteed aan eten (kipstoof, heerlijk), borrelen, bijpraten, en kijken hoe we de rest van de week in gaan vullen. Als het goed is, lopen we deze week de laatste stukken van ons Pieterpad: van Boukoul (wat volgens een collega van Helene die daar is geboren wordt uitgesproken als “Boekel”) naar de rand van Sittard, waar ons avontuur de vorige keer eindigde. “Als het goed is”, want Erna is een week daarvoor door haar enkel gegaan. Timing is nooit haar sterkste punt geweest. De donderdag voor ons vertrek heeft ze door de fysio haar enkel stevig laten intapen.

Het huisje “de oeverzwaluw” is fantastisch. Alleen zijn de slaapkamers ’s nachts in een soort sauna veranderd, wat een hitte. De radiatoren blijken open te staan en de thermostaat staat ook erg hoog afgesteld. Gelukkig kunnen de ramen open, en er zit een goede vliegenhor voor. Wat een heerlijke verkoeling.

Na een uitgebreid ontbijt, rijden we een auto naar ons eindpunt: Melick, waar we een auto voor de Biersalon parkeren. Normaal gesproken zelfs op zondag open, maar op 5 mei kennelijk niet, helaas. Met de andere auto rijden we naar Boukoul, waar we wederom bij de begraafplaats parkeren. Om een uur of twee beginnen we aan de wandeling. In de dagen voorafgaand aan ons uitstapje heeft Pluvius zich in Limburg weer eens van zijn allerduisterste kant laten zien. Hele delen van waar we vorig jaar hebben gewandeld zijn veranderd in beekjes waar je zonder diploma niet eens zou mogen wildwaterkanoën! En inderdaad, onderweg krijgen we hier en daar flinke modderpoelen te passeren. Enkele zelfs dusdanig dat de meesten van ons over het prikkeldraad, door het land van de boer hun weg vervolgden. Belle en Ruud trotseerden de modder, wat alleen een paar heel modderige (hoge) wandelschoenen opleverde.

Vlak voor Spik blijkt Camping het Spikkerdal over een aangenaam in de zon liggend terrasje te beschikken. Erna kiest thee, Helen een hoorntje met één bolletje vanille-ijs. Die keuze had ze al op voorhand gemaakt, maar toch vraagt ze voor de zekerheid de serveerster welke smaken er zoal zijn. Na een indrukwekkende opsomming besluit Helene dat het vanille wordt. William en Ruud laten zich een Erdinger Weizen goed smaken. En bitterballen, uiteraard.

De stop ligt ongeveer halverwege onze etappe, wat voor Erna erg goed uitkomt. Kort na het hervatten komen we bij een gebied waar runderen de begrazing voor hun rekening nemen. Bij het betreden van het gebied staat een bord dat je minstens 25 meter afstand moet houden; moet oppassen voor de stier; honden kort aan de lijn moet houden. Dat opgeteld bij het feit dat het toch wel heel erg drassig is buiten het pad (die beesten stonden uiteraard met het hele gezin pontificaal óp het pad); Belle bepaald geen hulphond is; en Erna door haar enkel blessure zich niet als een hinde uit de voeten zal kunnen maken mocht de stier (die, wat veel mensen niet weten, kleurenblind is, en zich dus net zo kan irriteren aan onze overwegend blauwe kleding, dan aan een rode lap), besluiten we een omleiding te volgen. Volgens het kaartje zal dat een iets langere route opleveren, maar dat hebben we er allemaal voor over.

Het stuk langs Roermond (tegenwoordig kom je Roermond niet eens meer in) zal zeker niet de boeken in gaan als het aantrekkelijkste stuk van het Pieterpad: veel geluid van verkeer; veel groothandel en expeditie (verdozing). Vanuit Melick stappen we in de auto om terug te rijden naar Boukoul, om vandaaruit weer terug te gaan naar ons huisje.

Daar wacht ons een beproefd recept: klaverjassen, borrelen, en eten (in any random order). De kop is er af, en Erna haar voet zit er nog aan. Wel besluiten we het resterende stuk in zo kort mogelijke etappes in te delen. Voor morgen wordt vanaf het middaguur regen voorspeld. Morgen lopen we dan ook een bescheiden stukje van ongeveer 5 kilometer, van Melick naar Sint Odiliënberg.