Kaldenbroeck-Venlo

Het miezert nog steeds.

De zondag stond al een paar dagen als de slechtste dag van het weekend aangegeven op de verschillende weersites. Toch lijkt buienradar vanaf een uur of 13 zowaar een slot van een uur of drie droog weer te voorspellen. Na het ontbijt besluiten we dan ook dat we de gok nemen, en we plannen de dag zo, dat we om ongeveer 13 uur aan het wandelen zijn.

Het miezert nog steeds.

Het regent zelfs dusdanig, dat de ruitenwissers gewoon echt aan moeten onderweg naar Venlo. Door een wispelturig navigatiesysteem duurt de reis ongeveer 10 minuten langer, maar dat pakt goed uit. Op het moment namelijk dat we bij ons startpunt aankomen, stopt het met regenen. William neemt voor de zekerheid nog wel een paraplu mee, maar die zal de hele wandeling niet meer nodig blijken.

Het is droog!

We lopen over verharde paden en wegen richting Grubbenvorst. Daar wacht ons datgene wat het alleen al waard maakt het Pieterpad te lopen: ijssalon Clevers. Ruud en Erna zijn er in de week voorafgaand aan dit Pieterpadweekend al geweest, en ook al eerder waren ze hier al neergestreken. Zelfs de mannen namen ijs, en geen bier, en dat zegt genoeg!

Direct na Grubbenvorst maak Belle voor het eerst in haar leven kennis met een veerpont. Ietwat onwennig stapt ze aan boord, om niet heel veel later toch opgelucht weer van boord te stappen. €1,20 voor een oversteek van vier personen en een hond. Je zou voor de grap bijna de hele dag op en neer gaan varen.

Het stuk aan de oostelijke Maas-oever is niet het mooiste stukje van het Pieterpad. Wat het nog enigszins spannend maakte was de toch best wel grote groep best wel grote runderen die nog niet in de gaten hadden dat het droog was en onder de brug van de A67 aan het schuilen waren. Ook wij moesten onder die brug door. Maar gelukkig hadden we Belle bij ons die vervaarlijk grommend haar tanden liet zien. Oh nee, zo was het niet. Belle verschool zich het liefste achter mij en ging met de staart tussen de benen voorop richting het gras waar geen runderen meer liepen.

Even later komen we bij de auto aan. De circa acht kilometer die de etappe lang was, voelde voor de meesten als (fors) langer. Voor Belle niet. Als er geen runderen hadden gestaan had ze dezelfde route zo weer terug gelopen.

Op de terugweg naar de camping moeten we van Erna eerst nog even richting Grubbenvorst rijden. Ze had langs de kant van de weg courgettes gezien. Gratis! En dat kan ze nog slechter weerstaan dan chocola.

’s Avonds spelen we nog twee boompjes klaverjas. En ondanks het feit dat de dames de heren al geruime tijd dronken aan het voeren waren (dat probeerden ze althans) werden beide rondjes fors door de mannen gewonnen. Heel fors, zelfs!