Sint Odiliënberg-(iets voorbij) Montfort

Waar we de vorige ochtenden gewekt werden door woest kwetterende en fluitende vogels, was het vanochtend een ander, bekend geluid: regen. Het was al voorspeld. Het heeft dan ook bijna de hele nacht geregend. Dat opgeteld bij de overvloedige regenval die Limburg in de voor ons liggende week al geteisterd had, kan dat maar één ding betekenen: nog meer glibberen en glijden. Met de finish in zicht, laten we ons niet kennen. We proberen in te schatten welke van vier ons nog resterende etappes het minst onder de regen heeft geleden, besluiten we vanuit Sint Odiliënberg naar (iets voorbij) Montfort te wandelen. Dat pad gaat voor het overgrote deel door een bos, waarvan wij hopen dat de bosgrond in staat is gebleken de regen al op te nemen.

Na wederom een uitgebreid ontbijt vertrekken we dus, eerst naar Montfort om daar een auto op ons eindpunt te parkeren, en daarvandaan naar Sint Odiliënberg. Nadat we daar de auto hebben geparkeerd begint de wandeling. Al snel komen we een dame tegen die overduidelijk het Pieterpad in tegengestelde richting loopt.  Ze lacht (zegt goedemorgen), en ziet er nog redelijk ongeschonden uit. Dat geeft de burger moed.

Het eerste stuk onverhard is een grindpad, waar het water inderdaad aardig doorheen gesijpeld is. Verderop echter, wordt het flink ploeteren. Sommige plassen zijn dermate, dat we kijken of er al een pad door andere wandelaars omheen bedacht was, wat inderdaad in sommige gevallen al het geval bleek te zijn. Toch ontkomen we er niet aan zo nu en dan de waterdichtheid van ons schoeisel te testen.

De route is erg mooi, door een gevarieerd bos. Toch wacht ons een teleurstelling. In Montfort aangekomen bleek toch echt alle horeca gesloten. We lopen dan ook maar direct de laatste anderhalve kilometer naar de auto,

Vlak voordat we daar aankomen overvallen de dames de heren met de mededeling dat ze nog graag naar Thorn, het “witte stadje” willen, maar dan wel met de belofte dat de heren daar op een terras mogen neerstrijken. Aldus geschiede, met de aanvulling dat ook de dames op het terras neer zijn gestreken, en lekker van het waterige zonnetje, en een glas thee (aangevuld met een droge witte wijn, respectievelijk droge rosé) hebben genoten. De borrelplank zal de Limburgse variant zijn geweest (zonder worst, én zonder kaas), de bitterballen maakten een hoop goed.

’s Avonds staat er pasta met paddenstoelen op het programma. In het verslag van morgen staat vast wel beschreven hoe dat gesmaakt heeft.