Pieterburen-Winsum

Aangestoken door de enthousiaste verhalen van Erna en Ruud over de lange afstandswandelingen en streekpaden die zij in het verleden al door Nederland hadden volbracht, zijn we op 9 oktober 2011 begonnen met het Pieterpad. “We” zijn in dit geval: Helene en William, en Erna en Ruud. Dat het een meerjarenplan zou worden stond min of meer van tevoren vast. Erna en Ruud hadden het Pieterpad namelijk al eens gelopen, en ook dat had een tijdsbestek van ongeveer 10 jaar in beslag genomen. Hoe verder je zuidwaarts komt te wandelen, hoe lastiger het wordt zaken te plannen. Als Noordelingen (uit de provincies Groningen en Drenthe) reis je niet zo makkelijk even naar het Zuiden van Limburg om daar één etappe te wandelen en dezelfde dag weer huiswaarts te keren. Bovendien was de gedachte de etappes naar eigen smaak te verlengen, maar zeker ook in te korten. Door een aantal knieoperaties en een beroep waarbij goed kunnen lopen een eerste vereiste is, is het voor William verstandig de etappes niet meer dan een kilometer of 15 te laten zijn. En waar de plannen ontstaan om meer dagen achtereen te lopen, is er zelfs een voorkeur om per dag maximaal een kilometer of 10 tot 13 te lopen.

De eerste etappe (Pieterburen-Winsum) is er dan ook één om lekker mee te beginnen. Niet te ver van onze respectievelijke woonplaatsen, en uitstekend in één keer te volbrengen (11 kilometer is in Pieterpadtermen een soort sprintje).

Van tevoren stond ook al min of meer vast dat we zo veel mogelijk met twee auto’s op pad zouden gaan. Openbaar vervoer is (zeker in Noord-Nederland) helaas vooral wegbezuinigd de afgelopen jaren. Bovendien is de dienstregeling voor zover die wel nog bestaat in de weekenden nog eens een stuk uitgekleder dan door de weeks. Dus: met twee auto’s rijden naar het eindpunt (voor ons dus Winsum, vlakbij café De Gouden Karper, wat ons dan wel weer heel goed uitkomt), daar een auto parkeren en met zijn allen naar het startpunt rijden. Vervolgens daar de andere auto parkeren en stappen maar. Stappen in de zin van wandelen dan, niet in de zin van uitgaan.

De wandeling is weer heerlijk. In Pieterburen lopen we langs restaurant(schip) Het Appeltje (EDIT: Het Appeltje is inmiddels geen restaurantschip meer). Helene en William kennen dit restaurant. Zij hebben er al eens gegeten. Aangezien we nog maar net gestart zijn bij de wandeling en (belangrijker) Het Appeltje nog dicht lijkt te zijn lopen we verder. Jammer, een warme kop warme koffie was er best wel lekker ingegaan.

Op punten bespeuren Ruud en Erna veranderingen ten opzichte van hun eerste Pieterpadavontuur. Iets dat ze later nog veel vaker op zullen merken. Verder is het voor hun vooral een feest der herkenning. In Mensingeweer heeft de route een kleine maar o zo leuke wijziging ondergaan waardoor we nu langs de molen lopen. Die blijkt open te zijn en er kan koffie worden gekocht. Ook wordt de molen bezocht die grotendeels als museum dienst doet.

De route eindigt in Winsum. Ruud kwam vroeger bijna wekelijks in café De Gouden Karper om na de basketbaltraining nog even een biertje te drinken. Het is een beetje een vreemde gewaarwording als De Gouden Karper compleet veranderd blijkt te zijn. Desalniettemin smaakt het biertje (en de bitterballen) als nooit tevoren.

Vanuit Winsum moesten we dus terug naar Pieterburen om daar de achtergelaten andere auto weer op te halen. We sluiten de dag af met een drankje in Het Appeltje.

De kop is eraf. We zijn onderweg. Ben benieuwd in welk jaar we op de Pieterberg staan 🙂