Tegelen-Muiterdijk

Vrijdagochtend slapen we zowaar min of meer uit. Het is iets frisser dan gisteren en afgelopen nacht heeft het af en toe geregend. Geslapen hebben we evengoed allemaal prima. Ruud zit wat in de lappenmand. Een week of 5 geleden is hij redelijk hard met de fiets gevallen, en daarbij iets in zijn knie beschadigd. Wandelen gaat er nog prima om, maar het voelt af en toe vervelend. Daarbij heeft hij een rare ontsteking aan zijn vinger waar hij afgelopen week van de dokter een antibioticazalf voor gekregen en het leek de goede kant op te gaan. Afgelopen nacht echter, werd het behoorlijk gevoelig, en vanochtend zag het er ook weer wat vervelender uit. Gisteravond had hij (vermoedelijk om die reden) al een uurtje rillend op bed gelegen. Voor de zekerheid toch maar even een foto gemaakt en naar de huisarts gemaild. Alleen bleek de praktijk gesloten, die dag na Hemelvaart. En als klap op de vuurpijl heeft hij ook nog eens een zere keel. Aan dat laatste gaan we zelf wel dokteren: we kopen Strepsils en Yägermeister. Op die manier kunnen we het onaangename met het aangename combineren.

De dag begint zoals gebruikelijk, met het ontbijt. Een goede start van de dag! Na het ontbijt worden er boodschappen gedaan, en niet veel later rijden we naar het eindpunt van vandaag. Althans, we parkeren aan de Muiterdijk. Die parkeerplaats ligt zo’n 200 meter van de route af.

We rijden vervolgens terug naar Tegelen en beginnen aan de wandeling. Het is wat kouder dan gisteren en iedereen besluit een trui of een jasje aan te doen. Het is best wel zonnig, maar grote delen van de route lopen door het bos, langs de grens van Duitsland en Nederland.

De route begint voor ons met een klim over een voormalige stortplaats voor slooppuin. Daar bovenop groeien de mooiste bloemen, en gras, maar bomen zijn er niet te bekennen. De schrijvers van het Pieterpadboekje hebben er spaarzame grap over gemaakt: “we lopen boven de boomgrens”. Spaarzaam? Het is de eerste keer dat ik ze op humor heb kunnen betrappen, en we hoeven nog maar een kilometer of 100!

In het boekje staat het grenscafé (cafe Maalbeekerhöhe) aangegeven, dat 20 jaar geleden niet in het boekje stond en toen als een welkome pleisterplaats opdook, en open was. Nu is het echter omgekeerd: wel aangegeven, maar niet open! Jammer, we hadden best wel een versnapering gelust. Bovendien lag het café op ongeveer 1/3 van onze route. Die route hadden we zo ingedeeld dat we op 1/3^e van de tocht bij het grenscafé aan zouden komen en op 2/3^e van onze tocht zelfs een keuze hadden tussen twee horecagelegenheden, waarvan er dan in het Hemelvaartweekend toch zeker wel één geopend zou zijn, toch?

Iets verderop gaan we aan een open veld in het bos op een tweetal bankjes even zitten om dan maar wat water te drinken. Het is toch warmer dan gedacht.

De route loopt over het zogenaamde hoogplateau. Heel vreemd dat dit zo’n hoogteverschil geeft. Duitsland ligt hier toch snel zo’n 15 meter hoger dan het naastgelegen Nederland.

Am Weissen Stein en café De Grens blijken inderdaad beiden geopend. We kiezen voor De Grens. De mannen nemen een Erdinger, Erna thee, en Helene een “Frozen Capucino” die er in het echt toch wel anders uit ziet dan op de foto. En we pakken een oude traditie weer op: bitterballen! Ze komen in de top 5 van de Pieterpad bitterballencompetitie!

In het laatste stuk van de etappe zit nog een flinke, stijle klim. Tijdens deze klim ziet Ruud een mooie libel die het moeilijk heeft. Het beestje ligt op zijn (of haar) rug, en Ruud zet het voorzichtig weer op zijn pootjes. Op de vraag of het beestje het eind van de dag heeft gehaald moet ik het antwoord helaas schuldig blijven.

Een paar kilometer verderop bereiken wij het eindpunt van onze etappe. En dan blijken de “hobbels” in het grindpad een stuk hoger dan verwacht. De auto van Helene en William schuurt met de bodem over de grond. Dusdanig, dat we als passagier iedere keer maar even uitstappen als we bij zo’n hobbel aankomen. Terug op de camping ontvouwt zich een bekend ritueel: borrelen, koken (Erna maakte pasta), borrelen, klaverjassen, borrelen, en keelsiroop drinken (ook wel borrelen genoemd). Tijdens één van die activiteiten kruipt er ineens een mooi rupsje over de broek van Ruud. Volgens Obsidentify is het met 99% zekerheid de rups van een witvlakvlinder.