Muiterdijk-Boukoul

Zaterdag 28 mei, bonte ochtend, middag, avond, en nacht

De laatste wandeldag van dit weekend is aangebroken. Na vandaag nog zo’n 80 kilometer te gaan. Tegen 2048 zullen we wel op de Sint-Pietersberg staan.

De dag begint zoals gebruikelijk met het ontbijt. Het is wat frisser dan de andere dagen maar we eten wel buiten, op de veranda. Na de teleurstelling van gisteren dat het grenscafé gesloten bleek, staan er vandaag mogelijk wél meerdere terrassen op het programma. Alleen is het nog niet helemaal zeker op welke afstand die zich dan van elkaar bevinden.

We spreken af dat we eerst naar Boukoul gaan om daar een auto te parkeren. Onderweg daarnaartoe blijkt het navigatiesysteem in de auto van Erna en Ruud dusdanig verouderd dat een nieuw stuk snelweg daar nog niet in opgenomen is. Opeens rijden ze in Duitsland. Nou ja, het gunstige van zo’n navigatiesysteem is dat die geheel zelfstandig een ander route voor gaat stellen. We zullen dan ook wel op de plek van bestemming aankomen.

Na opnieuw het passeren van de grens rijden we langs Herberg de Bos, één van de gelegenheden waar we vandaag onze hoop op hebben gevestigd. En we zien zowaar dat het terras al geopend is.

In Swalmen zijn dusdanig veel wegomleggingen en -afsluitingen dat er geen route naar Boukoul meer berijdbaar lijkt. Helene en William maken zich al ongerust.

Uiteindelijk komen Erna en Ruud toch in Boukoul aan, van waar we gezamenlijk naar de Muiterdijk rijden. Daar aangekomen maakt Ruud nog even een praatje met een vogelaar die vertelt dat er bij het natuurgebied ter plaatse veel bijzondere vogels worden waargenomen.

Het wandelen verloopt redelijk soepel. Temperatuur is prima, en de zon laat zich veelvuldig zien. Na verloop van tijd blijkt dat we helemaal niet van de route af hoeven te wijken om het terras van Herberg de Bos aan te doen. We ploffen neer op een soort lounge set, en bestellen een seizoensbier van de tap: een weissen. De dames doen het uiteraard wat bescheidener. Ruud herkent het café van jaren daarvoor, toen bij het eerste Pieterpad avontuur het café als een welkome verrassing opdook toen het van de andere kant genaderd werd. Dat was één van de weinige etappes die destijds van Zuid naar Noord gelopen werd.

Toch blijven we niet lang hangen, maar vervolgen we vrij snel onze route die min of meer door de vallei van de Swalmen loopt, naar, en door het gelijk genaamde dorp. Op die manier ontwijken we waarschijnlijk de minder interessante delen van Swalmen en belanden uiteindelijk min of meer in het centrum. Daar aangekomen kunnen we zelfs kiezen uit meerdere terrassen. We kiezen voor het (door een groot tentdoek overspande) terras van “De Mert”, wat gevestigd is in een prachtig voormalig gemeentehuis. Een fantastisch terras, met ontzettend leuke serveersters die duidelijk plezier in hun werk hebben en de zaken goed voor elkaar hebben. De Erdinger wordt geserveerd met een bevroren glas, en de bitterballen smaken geweldig. Het wordt dringen in de top 5!

Iedereen maakt nog even gebruik van het toilet, maar daar bespeurt Ruud toch een klein minpuntje. Er wordt gemeld dat de ruimte is ingericht met Satino BLACK hygiënepapier. Nou is Ruud wel licht kleurenblind, maar het was toch echt wit 😂

Het laatste stuk, naar Boukoul loopt voor een groot deel over het uitgestrekte landgoed van kasteel Hillenraad. Een parel in het Limburgse landschap. En dat in particulier bezit, niet toegankelijk voor publiek. Wat jammer. Tijdens het wandelen over het landgoed treffen we mensen die we een dag eerder al bij De Grens gezien hadden. We herkennen ze aan de husky op sokken. We maken een kort praatje met ze. We zijn al de vierde die ze vandaag aanspreken omdat we de hond herkenden.

In Boukoul aangekomen stappen we in de auto. Niet om naar de andere auto te rijden dit keer, maar naar Clevers in Roermond, aan de maas, om daar nog een lekker ijsje als beloning voor drie dagen wandelen te eten. Het is druk op het terras, en er loopt duidelijk te weinig personeel. Maar het ijs smaakt heerlijk.

Vanuit Roermond rijden we naar de Muiterdijk om de andere auto te halen en van daar gaan we weer naar de camping. Daar voltrekt zich wederom het beproefde recept: borrelen; eten; borrelen; klaverjassen; borrelen; en tot slot borrelen.

Het was een fantastisch weekend. De zondag vertrekken we redelijk op tijd weer naar het Noorden, maar niet nadat we opnieuw een boeiend insect tegen zijn gekomen. Een Aziatisch lieveheersbeestje dit keer.